Podróż Toskania: Morze Tyrreńskie

Postanawiamy odwiedzić Piombino, portowe miasteczko na półwyspie oddalonym o ok. 15 - 20 km na południe od naszej bazy. W ciągu następnych dni odwiedzimy je kilkakrotnie.

Poza ścisłym centrum niska zwarta zabudowa, wąskie chodniki i sznury samochodów po obu stronach ulic. Z trudem udaje nam się znaleźć wolne miejsce. Ale przynajmniej bezpłatne. Ulice sa wyludnione.

Typowa włoska małomiasteczkowa architektura. Sprawia wrażenie pełnej dowolności stylów i kształtów. W perspektywie długiej ulicy widzimy kościół. Stoi na niewielkim podwyższeniu. To jedyny wyróżniający się akcent w okolicy. Tak nam się przynajmniej wydaje. Postanawiamy udać się w jego kierunku.

Mały, stary, kamienny kościółek niczym się nie różni od wielu innych jemu podobnych. Ale po lewej jego stronie ładnie utrzymany ogród. Otwartą na oścież bramę traktujemy jako zaproszenie do wejścia. Dochodzimy do starego drewnianego płotu. Stoimy na skarpie z pięknym widokiem na morze i wyspy w oddali. Później dowiemy się, że największą z nich jest Elba. Nabieramy ochoty, aby na nią popłynąć.

Robimy kilka pamiątkowych zdjęć i postanawiamy iść dalej. Urzeczeni widokiem dopiero po chwili uświadamiamy sobie, że znajdujemy się na terenie plebanii. W pewnej odległości, w cieniu pod drzewem, siedząc na składanym fotelu, dyskretnie obserwuje nas proboszcz parafii. Przepraszamy za najście i wycofujemy się.

Ze wzgórza dostrzegamy mały port jachtowy i coś na kształt falochronu. Na jego końcu stoi jakby miniaturowa latarnia morska. Udajemy się w tamtym kierunku. Na miejscu robimy kilka zdjęć morza, wysp oraz miasta widzianego z cypla. Niektóre nawet się udają. Kontury rozłożystego drzewa w świetle zachodzącego słońca do dzisiaj uważam za najlepsze swoje ujęcie.Tutaj robi się znacznie tłoczniej.

Dostrzegamy też pierwsze zabytkowe budowle. W otoczeniu raczej nowoczesnej architektury stoi stary zamek. "Klockowany" kształt nie pozwala zaliczyć go do szczególnych osiągnięć architektury, ale na pewno spełniał zadania obronne.

Po zachodzie słońca w centrum odnajdujemy ustronną tratorię. Włoska kuchnia stanowi przyjemne dopełnienie całego dnia pełnego wrażeń.     

8. września 2008 r.

Mija kilka dni zanim znowu przybywamy do Piombino. Tym razem kierujemy się do portu promowego. Chcemy popłynąć na Elbę. Rozpatrujemy dwa warianty: zostawimy samochód na parkingu w porcie i popłyniemy bez niego, albo pakujemy samochód na statek. Wybieramy drugi. Chcemy nie tylko spacerować po mieście, ale także pojeździć po wyspie.

Przed wyjazdem nie planowaliśmy odwiedzenia Elby. Niewiele wiemy o samej wyspie. Nie znamy nawet miejscowości, które tam się znajdują. Oczywiście jak większość wiemy, że była ona miejscem zesłania Napoleona, ale nie chcemy iść jego śladami. Pragniemy podziwiać klimat tego miejsca.

Sprzedający bilety proponuje nam prom do Portoferraio, największego miasta na wyspie, którego nazwy na początku nawet nie potrafimy wymówić. Zgadzamy się. Bilety nie są tanie: przewóz samochodu - 75 euro i po 10 euro za osobę w jedną stronę.

Prom jest prawie pełny. Zajmujemy miejsce na górnym pokładzie. Słońce świeci niemiłosiernie. Patelnia. Lekki chłodzący wiaterek. Gdy wypływamy w morze przez cały czas podziwiamy widoki morza i okolicznych wysepek. Gdzieniegdzie widać żagle małych jachtów. Mijamy prom płynący w przeciwnym kierunku. Rejs trwa nieco ponad godzinę.

Elba to nie jest płaska wyspa. Skaliste zbocza, wysokie klify i duże różnice wysokości, o czym przekonamy się już wkrótce. Pertoferraio leży w niewielkiej zatoce od północnej strony. Wpływamy do portu mijając małą latarnię morską. Miasto ulokowało się malowniczo na łagodnym zboczu. Twierdza także zbudowana została tarasowo.

Wyjeżdżamy z portu. Od razu trafiamy na duży ruch i zgiełk. Nie tego oczekujemy. Podejmujemy szybką decyzję: jedziemy na wschód do Rio Marina. Odwiedzimy małe, ciche miasteczko, a przy okazji zobaczymy trochę krajobrazu.

Początkowo nic nie zapowiada emocji. Ale z czasem samochodów jest coraz mniej, aż zostajemy sami. Droga coraz węższa i pnie się serpentynami: to w górę, to w dół. Po jednej stronie skalista ściana, po drugiej urwisko. Miejsca tylko na jeden samochód. Aż strach pomyśleć, jak ktoś nadjedzie z przeciwka. Zakręt w lewo, to znowu w prawo. Roller coaster w wersji ekstremalnej. Zdjęć nie robimy, bo ręce zajęte są trzymaniem się czego popadnie.

Na szczęście dojeżdzamy bezpiecznie i bez strat. Z prawdziwą ulgą wysiadamy z samochodu. Spokój i cisza małego miasteczka kontrastuje z dopiero opadłymi emocjami. Zastanawiamy się, czy nie kupić biletu na prom na miejscu, by nie wracać tą samą dorgą. Ale właśnie odpływa ostatni prom do Piombino.

Senne miasteczko. Mieszkańcy pochowali się w domach. Pozamykali okiennice. Sjesta. Na ulicach pozostają jedynie turyści oraz oczekujący w kolejce do wejścia lub wjazdu na ostatni tego dnia prom na kontynent.

Rio Marina to bardzo małe miasteczko. Nie ma tu rynku. Centrum miasta z pomnikiem, przystań jachtowa, port z wywieszonymi flagani wszystkich krajów UE, kilka kawiarni i restauracji, skwer z palmami. Kamienista plaża. Spacer po nim nie zajmuje nam zbyt dużo czasu. Kilka kroków i już jesteśmy za miastem. Chronimy się przed słońcem w kawiarni pod rozłożystą markizą. Zamawiamy lody i kawę. Siedzimy sobie obserwując otoczenie. Nikt tu się nie śpieszy. Kelner także.

Siedząc i chłodząc się lodami nachodzi nas ochota wykąpać się w morzu. W przewodniku znajdujemy informację, że niedaleko Portoferraio, na półwyspie Enfola, można znaleźć najładniejsze pieszczyste plaże. Udajemy się więc we wskazanym kierunku.

Wzdłuż drogi jak zwykle stoi sznur samochodów. To znak, że nie jesteśmy jedyni, którzy wpadli na ten pomysł. W przewodniku wspomniano, że do najładniejszych plaż można dotrzeć jedynie pieszo. Idziemy więc dziarsko, mając ze sobą koc. Marzy nam się kąpiel w ciepłym błękitnym morzu, wygrzewanie się na słońcu, a może nawet zakopanie się w ciepłym piasku.

Docieramy do urokliwej, kameralnej zatoczki, osłoniętej od świata stromymi kamienistymi zboczami. Niestety ani grama piasku. Same ostre kamienie. Za to widoki bardzo piękne.

Kąpiel jest utrudniona. W odległości 8 - 10 m od brzegu z wody wynurzają się podwodne skały, o które z hukiem rozbijają się fale. Wygląda to malowniczo, ale pływanie staje się niebezpieczne. Nawet wyjście z wody nie jest łatwe. Trzeba ostrożnie stąpać po kamieniach, gdy w tym czasie fale próbują Cię przewrócić. Ale mimo to spędzamy przyjemne popołudnie.

Patrząc na zachód dostrzegamy kontury innych wysp. Może gdybyśmy bardziej wytężyli wzrok zobaczylibyśmy Korsykę ? Wokoło pływa kilka jachtów. Muszą jednak trzymać się w pewnej odległości od brzegu, gdyż grozi im rozbicie się o podwodne skały. Za niecałe dwa lata - 13 stycznia 2012 r. - zlekceważy to kapitan statku wycieczkowego Costa Concordia, doprowadzając do tragedii. Wyspa Gillio, gdzie wydarzy się ta katastrofa znajduje się ok. 20 km na południe od Elby.

Zapada już zmrok. W oczekiwaniu na ostatni prom do Piombino, spożywany szybką kolację. Trochę zmęczeni, spaleni słońcem, ale pełni niezapomnianych wrażeń wracamy do bazy.